Powyższa okoliczność nie budzi żadnych wątpliwości w stosunku do dzieci małoletnich. Poza tematem rozważań zostaje okoliczność, gdy rodzice dobrowolnie i zgodnie ustalają wysokość świadczenia na rzecz dziecka. Powstaje pytanie w jaki sposób na drodze postępowania sądowego dochodzi do ustalenia wysokości świadczenia alimentacyjnego na rzecz dziecka. Otóż zgodnie z art. 135 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego”. Zatem należy wziąć pod uwagę dwie przesłanki:

• usprawiedliwione potrzeby dziecka rozumiane jako  potrzeby w postaci zapewnienia odpowiednich warunków lokalowych, wyżywienia, ubrań, środków higieny, leczenia, koszty związane z nauką w szkole, zajęciami dodatkowymi, wyjazdami wakacyjnymi. Określenie wysokości kwoty pozwalającej na pokrycie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego zależy od wieku dziecka, ale również od wielu innych czynników tj. dotychczasowy standard życia rodziny.
• możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego co oznacza, że sąd orzekający ma obowiązek badać, jakie są rzeczywiste możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego, a nie opierać rozstrzygnięcia w oparciu o faktycznie aktualnie uzyskiwane przez zobowiązanego dochody. W praktyce  zobowiązany, który posiada wykształcenie lub umiejętności, które pozwalają mu na uzyskiwanie wyższych dochodów, ale nie wykonuje takiej  pracy, albo pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy, rezygnuje z pracy, uchyla się od podjęcia pracy powinien rozważyć, iż takie okoliczności nie powodują zasądzenia alimentów w niższej wysokości.

Podsumowując, wysokość zasądzonych alimentów każdorazowo zależy od okoliczności faktycznych danego przypadku.